…i po świętach

tygodniami poszukiwałam czegoś do czytania, przerzucałam stosy książek, wertowałam kartka po kartce, zaczynałam, żeby zaraz odłożyć. fikcja rozczarowywała, nie-fikcja wymagała zbyt wiele skupienia, iris murdoch zostawiła mnie zdruzgotaną, jej morze, morze trawiłam przez wiele tygodni. łapałam się za kryminały, bo od nich nie można wiele wymagać, a przynajmniej chce się skończyć.

jadąc do domu na święta do walizki wrzucałam dosyć przypadkowe tytuły, nie wszystkie z nadzieją na przeczytanie, ale kryminału do skończenia zostało mi niecałe sto stron, więc wiedziałam, że już w samolocie będę musiała sięgnąć po jakąś lekturę rezerwową. i jakież było moje rozczarowanie, złość nawet, gdy okazało się, że jedyną książką w moim bagażu podręczym jest the handmaid’s tale atwood, zamiast oczekiwanej tokarczuk (mającej być lekką, łatwą i przyjemną). nie jestem wielbicielem science-fiction, nie miałam też ochoty na ciężką tematykę, książkę spakowałam w akcie dobrej woli, moja próba jej przeczytania właściwie miała się na tym zakończyć, a tu się okazało, że mam cztery godziny na lotnisku plus dwie lotu, a do czytania jedynie francuskie gazety lub financial times. zabrałam się więc za the handmaid’s tale, i ach, jakież było moje zaskoczenie! nie chciałam, żeby lot się skończył, nie chciałam książki odkładać!

atwood wciąga wspaniale, myślę, że zabrakłoby mi superlatyw, jeżeli chciałabym jej wspaniałość oddać. jej proza jest jak wielopoziomowy labirynt, z którego wcale nie chce się wychodzić, tylko iść dalej, i dalej, zgubić się w nim, zatracić. ona nie tylko potrafi stworzyć niezwykły świat samej powieści, bo przecież nie sama historia jest ważna, tylko to, jak ona została opowiedziana, z jaką wrażliwością, z jakim wyczuciem. język, którym się posługuje atwood, jej szczególna wrażliwość, otwiera nam w jej opowieści dodatkowe znaczenia. jej kunszt sprawia, że nie tyle wciągamy się w samą opowieść podręcznej, pozostajemy w stanie permanentnego zadziwienia, nasz mózg pracuje na pełnych obrotach, żeby to wszystko przetrawić, ale również (a może nawet przede wszystkim) odczuwamy niesamowitą przyjemność z czytania, popadamy w stan niemalże ekstatyczny. i nie jest to chyba stan wyjątkowy podczas lektury tej książki, bo równie dobrze smakują jej inne powieści, które czytałam: cat’s eye i blind assasin. od teraz jednak przestanę się bać motywów fantastycznych u atwood i poczytam jej trochę więcej.

święta już niby minęły, ale ja mam przed sobą jeszcze trochę lenistwa. a pod choinką znalazłam to: