Tove

Buksy miała rację. Lektura Fair Play to nie jest lektura na jeden wieczór. Opowieści Jansson są być może i krótkie, takie kilkustronicowe migawki z życia Marri i Jonny, mieszkających naprzeciwko siebie w jednej kamienicy. Migawki z ich życia razem, z ich pracy, wspólnego oglądania filmów, wspólnych podróży, lata na wyspie Klovharu. Ale nie są to kolorowe obrazki, jeśli już to w przyciemnionych kolorach pierwszych barwnych fotografii. Są ciężkie, tak jak ciężka była technika wywoływania pierwszych zdjęć, ale przez to i cenne, bo ileż w pierwszych fotografiach było srebra! Migawki na tyle cenne, że nie chce się ich wszystkich przejrzeć w jeden wieczór. Migawki na tyle ciężkie, że w ogóle nie są najlepszą lekturą na wieczór, bardziej pasują do popołudniowej herbaty, najlepiej osłodzonej ciasteczkiem. A po skończonej lekturze, dobrze może wziąć się za coś innego, na przykład za nowe wydanie wspomnień Tove, Córka rzeźbiarza, uzupełnionych fotografiami z archiwum rodzinnego Jansson:

Albo w ogóle może najlepiej wziąć się za Muminkowe komiksy. Tam znajdziemy jeszcze więcej obrazków:

W każdym razie jest co czytać i co oglądać. A w przerwach można się jeszcze wybrać na wirtualną podróż po wyspie, na której Tove Jansson pomieszkiwała ze swoją partnerką Tuulikki Pietilä, o właśnie tutaj.