książki najgorsze

W ostatnich tygodniach nie powodzi mi się czytelniczo. Pod koniec roku jakoś zawsze mniej czytam, ale tym razem nie trafiam też na dobre książki. Albo są średnio wciągające, albo kiepsko napisane, albo i jedno, i drugie. Ta zła passa i zbliżający się koniec roku sprawiły, że w ramach podsumowań zaczęłam myśleć o książkach najgorszych ostatnich dwunastu miesięcy. Nie miałam tych rozczarowań czytelniczych dużo, ale jednak kilka ich było.

W tym roku zawiodłam się przede wszystkim na kryminałach, pewnie też dlatego w sumie nie przeczytałam ich wiele. Największym rozczarowaniem był Głos Arnaldur Indridasona; powieść wydawała się jak kiepsko utkana tkanina, jak materiał rozchodzący się, pełen prześwitów, z którego pewnie można coś uszyć, ale to coś nie będzie się nadawało do noszenia.  Podejrzewam, że nie tylko sam autor, ale i tłumacz tej książki  się nie popisał, co spowodowało, że przyjemności z lektury nie odczułam żadnej.

Drugim kryminalnym rozczarowaniem był Mariusz Czubaj, i jego debiutancka powieść 21:37. Tu też wiele wątków nie miało sensu, stylistycznie nie było najlepiej, ale być może zbyt wiele się spodziewałam? Przeczytany wcześniej wywiad z autorem zrobił na mnie dobre wrażenie, ciocia też zachwalała, więc liczyłam na coś lepiej dopracowanego. Możliwe, że następne jego książki są lepsze, ale wątpię, czy będę sprawdzać.   

Kolejnym rozczarowaniem było Crossing to Safety Wallace’a Stegnera, o którym pisałam tutaj. Tak pretensjonalnej i infantylnej literatury nie czytałam od dawna! Właściwie do dzisiaj się zastanawiam, co sprawiło, że tę książkę skończyłam?

Natomiast nie udało mi się dokończyć lektury Dziennika roku Węża Piotra Siemiona, mimo tego że zostało mi mniej niż sto stron do końca. Jest to jedna z tych książek, których sensu powstania nie rozumiem, i, jak wynika z niedawnych dyskusji wokół ostatnio ukazujących się dzienników, chyba nie ja jedna. Dziennikowi… na pierwszy rzut oka niewiele można zarzucić, bo stylistycznie jest w porządku, ale właśnie nic więcej, jest tylko w porządku. Książka jest po prostu nudna. Bo właśnie ani językowo nie jest ciekawa, ani w warstwie treści niczego nowego właściwie nie wnosi, przemyśleń nie wywołuje żadnych, pytań nie stawia. To ja tylko pytam „po co?” Rozumiem potrzebę pisania, ale potrzeby wydawania już nie. Co prawda Dziennik… nadal leży ‚na nocnym stoliku’, bo łudzę się, że może jak doczytam do końca, to objawi mi się jakaś pointa. Ale jakoś szkoda mi czasu.

Podobnie jak szkoda mi czasu na biografię D’Annunzia, w której doszłam do połowy i się poddałam, bo zawiódł mnie i temat, i sposób podania.  Wiedziałam, że ten włoski poeta był megalomanem i zwolennikiem faszyzmu, ale że był aż ak niesympatyczną postacią, to nie miałam pojęcia! Przy całej obiektywności autorki, Lucy Hughes-Hallet, którą tak, udaje się jej zachować, nie da się w żaden sposób poczuć do D’Annunzia ani odrobiny sympatii, a jego megalomania i egoizm sprawiają, że z każdą stroną tracę nim zainteresowanie. Hughes-Hallet dostała za tę biografię nagrodę Samuela Johnsona (w 2013) i chociaż rozumiem dlaczego, mnie sposób jej napisania nie zachwyca. Nie lubię wolnego traktowania chronologii  zdarzeń, przeskakiwania po latach, nie lubię  wtrącania scenek rodzajowych, rodem z powieści, w stylu fikcyjnych biografii, pomimo tego, że autorka za źródło używa dzienników D’Annunzia, które ten prowadził bardzo dokładnie.  Jeśli chodzi o biografie, to jestem jednak tradycjonalistką!

Tymczasem, mam nadzieję, że te żale jakoś odwrócą ten niefart czytelniczy, i że następna moja lektura znajdzie sie wśród książek najlepszych!