książkowy detox

Moim tradycyjnym już postanowieniem noworocznym jest książkowy detox, czyli wstrzymanie się od zakupów książkowych przez pierwsze trzy miesiące roku. W tym miałam najlepszy wynik w historii, bo skusiłam się tylko na jedną pozycję, poleconą przez Buksy Irlandzką herbatkę. A mimo to moje półki uginają się pod ciężarem nowych książek! Jak to możliwe? Stało się tak dzięki podziękowaniom za pomoc w przeprowadzce w postaci bonów na książki, dzięki spóźnionemu Mikołajowi, który dotarł do mnie w marcu (lepiej późno niż wcale!), dzięki wyjazdowi (bo czas spędzony na urlopie jest jakby poza normalnym biegiem, prawda?) i dzięki urodzinkom, rzecz jasna.

Od góry:

Kurt Vonnegut, Letters – ci z was, którzy od jakiegoś czasu śledzą facebookowy profil Łukasza Najdera doskonale zrozumieją, dlaczego Listy Vonneguta znalazły się w liście do Mikołaja; Najder wrzucał tak przepyszne fragmenty tych listów, że i ja musiałam je mieć.

Jeanette Winterson, Art Objects – znakomite eseje Winterson o sztuce, chociaż głównie o sztuce jaką jest literatura. Winterson prowokuje do myślenia, ale też wymaga wiele od czytelnika literatury, chociaż mamy teraz odwrotny trend: wszystko ma być na już, na teraz, lektura szybka i przyjemna. Sama Art Objects to jedna z tych książek, które wymagają od czytelnika uwagi i powolnej lektury, co w sumie nie dziwi, skoro jest tej powolnej lektury pochwałą. Podczytuję już od dłuższego czasu, jeden esej na tydzień.

Ciaran Carson, Shamrock Tea – to właśnie pozycja polecona przez Buksy. Główną przynętą był Portret małżeństwa Arnolfinich, mający kluczową rolę w powieści, bo to jedna z tych książek o obrazach. Ma być też magicznie, czego na ogół nie lubię, ale poza magią ma być też sporo nawiązań do historii, sztuki, filozofii, a takie wyprawy natomiast lubię, więc postanowiłam zaryzykować.

Lydia Davis, The End of the Story – jak na razie jedyna powieść mistrzyni małej prozy (przypomnę, że Lydia Davis parę lat temu wygrała międzynarodowego Bookera). Czytam powolutku, bo, pomimo niewielkiej objętości, jest to powieść gęsta, w której żadne słowo nie jest zbędne, więc chcę jak najwięcej zapamiętać, czytać jak najdłużej, bo to jest absolutna rozkosz czytelnicza!

Elizabeth Hardwick, Sleepless nights – ostatnio coraz częściej książkowe inspiracje znajduję na Instagramie. Tę książkę czytała herpickings – i tak, owszem, czytała ją w ramach współpracy z New York Review of Books, ale książki wybrane były przez nią, a poza tym skusiła mnie okładka i Nowy Jork. No i przecież książki wydane przez NYRB są niezawodne!

Nicolas Bouvier, The Way of the World – jest rok 1953, Nicolas ze swoim przyjacielem Thierrym pakują się w małego fiata i wyruszają z Genewy do Afganistanu, a ta książka to zapis ich podróży. Ze wstępem Patricka Leigh Fermora (którego jeszcze nie czytałam, ale ‚jest na liście’). Niezawodne New York Review of Books. Książka wydana w Polsce przez Noir sur Blanc jako Oswajanie świata, ma nawet to samo zdjęcie na okładce.

Jean Renoir, Renoir, My Father – tytuł mówi sam za siebie. Książka nabyta z ciekawości, poza tym była ostatnia na stoliku z przecenami, nie wypadało zostawić. Nawet jeśli nie będzie to pozycja na miarę Pasji życia (która mnie zachwyciła piętnaście lat temu, nie wiem, jakby było dziś), z pewnością będzie interesująca. No i przecież NYRB jeszcze mnie nie zawiodło.

Massimo Polidoro, Secret Milan – w maju wybieram się do Mediolanu, więc tym razem potowarzyszy mi przewodnik po tych mniej znanych miejscach w mieście.

Stefano Liberti, A Sud di Lampedusa – czyli Na południe od Lampedusy wydana jakiś czas temu przez Czarne. Wydaje mi się nadal aktualna i warta lektury, postanowiłam przeczytać zanim wezmę się za Wielki przypływ Jarosława Mikołajewskiego.

Carlo Ginzburg, Il filo e le tracce – Carlo Ginzburg, syn Natali Ginzburg, znany historyk, jedna z jego książek została nawet przetłumaczona na polski (Ser i robaki, wydana w 1989 roku w PIWie). Zachwyciła mnie okładka tej książki przedstawiająca obraz Everta Colliera Pannello, i tematyka, czyli związki fikcji z historią. Pewnie minie trochę czasu zanim będę mogła się w nią porządnie wgryźć, ale nie mogłam jej sobie odmówić.

Paolo Sorrentino, Hanno Tutti Ragione – czyli Wszyscy mają rację. Nawet nie wiem o czym, ale po tym jak spodobała mi się jego Młodość (film, nie książka), postanowiłam przekonać się jak pisze. Na okładce jest karaluch.

Umberto Eco, Come viaggiare con un salmone – ta książka była w każdej księgarni we Włoszech, ale w ogóle księgarnie były pełne Umberto Eco. Skusiłam się, bo kiedyś Justyna Sobolewska umieściła jej fragment na swoim facebooku, z rozdziału „Jak jeść w samolocie”, i pomyślałam, że na pewno mi się przyda.

Umberto Eco, Arte e bellezza nell’estetica medievale – czyli Sztuka i piękno w średniowieczu. Tymczasem tę książkę kupiłam bo była praktycznie nie do zdobycia. Nie skusiłam się na nią w pierwszej księgarni, więc szukałam w każdej następnej, a udało mi się ją znaleźć dopiero ostatniego dnia! Bez zastanowienia kupiłam i mam nadzieję, że jest dosyć przystępnie napisana.

Primo Levi, Se questo è un uomo – czyli Czy to jest człowiek. Klasyka, która mnie trochę przeraża, ale nie tak jak eseje Ginzburga, że będę musiała siedzieć ze słownikiem i czytać jeden akapit dziennie. Po prostu nie jestem pewna, czy nie wyczerpała mi się odporność na takie książki, przynajmniej chwilowo.

Michela Murgia, Accabadora – z pewnym przerażeniem odkryłam, że jest to kolejna książka, która znalazła się w mojej bibliotece pod wpływem facebooka. Tym razem wspomniał o niej Jacek Dehnel, więc się do niej zapaliłam, chociaż teraz nie jestem pewna, czy słusznie. Powieść ma 160 stron, i jak z entuzjazmem czytam niewiele większą objętościowo Lydię Davis, tak z obawą podchodzę do Murgii, bo krótkie włoskie narracje mnie do tej pory nie przekonały. W Polsce książka przeszła bez echa, za to we Włoszech zdobyła wiele nagród, ale tym też już coraz mniej ufam.

Oriana Fallaci, Lettera a un bambino mai nato – czyli List do nienarodzonego dziecka, jakiś czas temu wydany przez Świat Książki, który teraz wznowi jej Wywiad z władzą, więc może ukażą się też i kolejne tytuły, bo i byłoby co wydawać. Kiedy we włoskich księgarnia staję przed półkami z książkami Oriany Fallaci zawsze czuję się zagubiona. Wiem, że chciałabym przeczytać Kapelusz cały w czereśniach, ale doświadczenie podpowiada mi, że na pierwsze spotkanie z autorem lepiej nie wybierać ich najgrubszych książek. Wybrałam więc najcieńszą, w końcu jakieś kryterium musiałam przyjąć.