powroty czytelnicze

 

mam taką półkę, może bardziej mentalną, niż fizyczną, na której są książki, do których chiałabym wrócić. a przecież długo wracać do niczego nie chciałam. bo przecież tyle jest jeszcze do przeczytania. przecież człowiekowi życia nie starczy. a tu jakieś powroty! rozpusta po prostu.

z czasem jednak włącza się zapominacz. z czasem zmieniają się priorytety. z czasem staję się jak mam Borejko, co na stare lata tylko wraca do wcześniej przeczytanych książek. z czasem wiemy, że wyścig z czasem na nic. i tak przegramy. i tak nie przeczytamy wszystkiego. z czasem odkrywamy, że nie wszystko jest warte naszego czasu.

więc wracamy. trochę ze strachem. bo ile razy to spotkaliśmy się z przyjacielem z dzieciństwa, z którym nierozłączni byliśmy od rana do wieczora, z którym wisieliśmy na telefonie godzinami, a z którym w dorosłych latach nie było po prostu o czym zamienić słowa. tylko banały, po których w ustach zostawał gorzki smak.

trafiają się jednak ludzie i relacje, którym czas i milczenie nie szkodzą. i bywają też takie książki, które nie tylko sprawiają tyle samo przyjemności, tak samo poruszają jak podczas pierwszej lektury, ale może nawet więcej. bo już nie przewracamy kartek z wypiekami na twarzy, z cierpliwością dwulatka, w oczekiwaniu na to, co zaraz się wydarzy, tylko możemy spokojnie czerpać przyjemność z samych słów. ze stylu. bo z niektórymi książkami jest chyba tak, jak z dawnym malarstwem. najpierw trzeba stanąć kilka kroków dalej, żeby móc w całości ogarnąć obraz. a dopiero potem szczegóły nabierają mocy.

powróciłam do Iris Murdoch. czytam chronologicznie. jednych książek nie mogę doczekać się bardziej niż drugich, ale wiem, że wszytkie jeszcze raz przeczytam. i może jeszcze raz. bo jeszcze nikt z autorów nie był mi tak bliski.